Pisaliśmy już o funkcjonariuszach Śląskiego Oddziału Straży Granicznej, którzy pełnią służbę na Litwie. Od marca w tym kraju, w ramach misji organizowanej pod auspicjami Agencji Frontex, rozpoczęła służbę sierż. SG Patrycja Bar. Funkcjonariuszka na co dzień pełni służbę w Placówce Straży Granicznej w Katowicach-Pyrzowicach, a obecnie wspiera swoich litewskich odpowiedników w realizacji zadań związanych z kontrolą I i II linii, w Międzynarodowym Porcie Lotniczym Wilno na Litwie. Warto wspomnieć, że 16 kwietnia sierż. SG Patrycja Bar wzięła udział w zorganizowanym w Wilnie Biegu Pamięci Żołnierzy Wyklętych ,,Tropem Wilczym”, w którym wzięło udział aż 900 uczestników.
Często w ramach wyjazdów funkcjonariusze angażują się w szerzenie idei polskich formacji granicznych, uczestniczą w edukacyjnych spotkaniach z uczniami polskich szkół. Opowiadają młodzieży o specyfice służby w Straży Granicznej.
W ostatnim czasie do Śląskiego Oddziału SG wpłynął niezwykle wzruszający list od emerytowanej dyrektor szkoły w Duksztach Pijarskich (Litwa), pani Czesławy Bartoszewicz. Dziękując za życzenia z okazji Świąt Wielkanocnych napisała w nim „to wzajemne uzupełnianie się – spotykanie serc spragnionych polskiego i wileńskiego słowa”.
Dukszty Pijarskie to mała miejscowość, znajdująca się w odległości około 30 kilometrów od Wilna, położona na lewym brzegu rzeki Dukszty, wpadającej do Wilii. Okolice są bogate w zabytki oraz urokliwe i czasem tchnące tajemniczością miejsca. Należy do nich na przykład kamień, na którego powierzchni wyryty jest krzyż i cztery znaki tajemniczego alfabetu. Na prawym brzegu rzeki Duksztanki szumi największa na Litwie dąbrowa o powierzchni 312 hektarów, będąca pozostałością świętego dębowego boru, który w czternastowiecznych kronikach nazywany jest Borem Kukowieckim. W 1743 r. Dukszty stały się własnością Zakonu Pijarów. Ojcowie Pijarzy rozwijali oświatę, umacniali wiarę katolicką. Mimo że Pijarzy zostali przez władze carskie zmuszeni do opuszczenia Dukszt po upadku Powstania Listopadowego, założony przez nich fundament wiedzy i kultury przetrwał wśród miejscowej ludności. Przed okiem władz carskich nie ukryła się też sympatia, jaką miejscowa ludność darzyła powstańców. W 1868 roku z rozkazu gubernatora wileńskiego zamknięto miejscowy kościół, który następnie przekształcono w cerkiew prawosławną. Kościół pod wezwaniem św. Anny został zwrócony wiernym na początku XX w. i służy do dziś, stanowiąc perełkę stylu gotyckiego.